Author Brené Brown @brenebrown

Trauma

"You do not heal 'from' trauma.
You simply come to know yourself
as Life Itself.
And you turn towards the wounded place.
And you flush it with attention,
which is Love.

And maybe the wound will always be with you.
Maybe you will always walk with the hurt.
But now, you hold it. It doesn't hold you.
You are the container, not the contained.
It doesn't control you any longer, the wound.
Because it is drenched in awareness now.
Drenched in You.
Loved by You.
Even celebrated by You.

You do not heal 'from' trauma.
You find healing 'in' the trauma.
You find yourself at trauma's sacred core.
The One who is always present.
The One who can bear
even the most intense feeling state.
And survive.
The Indestructible One.
The Infinite One.
The Powerful One.
You."

Author: Jeff Foster (www.lifewithoutacentre.com)

Een stap in het Onbekende Ongekende.

Wonderlijk dat zekerheid onrust brengt,
En het toelaten van onzekerheid rust!
Op een dag worden wij wakker in onszelf,
Vrij, lachend, niets meer om op te houden,
Niets meer om van weg te hoeven.
Wij gaan in de voetstappen van onszelf
Op weg naar Huis. Dit is vrijheid’.

Michaël Derkse
 

Speel het spel....

Speel het spel. Breng je werk in gevaar. Wees niet de hoofdpersoon. Zoek de confrontatie. Maar doe het onopzettelijk. Vermijd bijbedoelingen. Verzwijg niet. Wees week en sterk. Wees slim, steek je nek uit en veracht de overwinning. Kijk niet toe, bewijs niets, maar blijf met alle tegenwoordigheid van geest open voor tekens. Laat je ogen zien, laat de anderen erin kijken, zorg voor ruimte en beschouw ieder in zijn eigen perspectief. Beslis alleen met hartstocht. Misluk rustig. Neem vooral de tijd en bewandel zijpaden. Laat je afleiden. Neem om het zo te zeggen vakantie. Houdt je niet doof voor geen boom voor geen water. Trek jezelf terug in jezelf als je daar zin in hebt en gun je de zon. Vergeet de mensen in je naaste omgeving, verstevig je banden met onbekenden, buig je over bijzaken, wijk uit naar de verlatenheid, vermoord het noodslotdrama, veracht het ongeluk, analyseer het conflict. Neem je eigen kleur aan tot je in je gelijk staat en het ruisen van de bladeren zoet wordt. Loop stilzwijgend langs de dorpen. Ik volg je.

Uit: Peter Handke, Over de dorpen (1981)

Leven

Overweldigend in eenvoud
Eb en vloed
Verblijvend in het centrum
Meegevoerd
Moeiteloos
Gedachten bepalen onze beleving van de werkelijkheid
Volheid en leegte
En met elke golfbeweging naar het strand
Dragen we stukjes hemel naar de aarde

Sandra
 

Coaching

Het belangrijkste materiaal
is het materiaal wat jij en ik samen meebrengen:
ons zelf en onze levenswijsheid......
en vooral de moed om samen in het moment te stappen en toe te laten wat zich wil tonen.

Alle antwoorden op je vragen liggen in jou besloten.
De kunst is de juiste vragen te stellen,
stil te worden,
te voelen,
te luisteren
en kijken met je hart,
je waarheid te herinneren.....
te ont-wikkelen....
en jezelf te bevrijden.....

Sandra
 

Thuiskomen

Thuiskomen bij jezelf is wat iedereen kan leren
De kunst is om jezelf compleet te accepteren
Je agressie en je zachte kant,
je ondeugd en je nukken
Aanvaard dat wat de kop op steekt
dan zal het zeker lukken

Gevoelens hebben hier een rol
zij willen je iets zeggen
Geef ze alle ruimte
om de weg naar jezelf uit te leggen

Echt thuiskomen dat doe je pas
wanneer je als mens hebt gevoeld
dat liefde allesomvattend is
jij bent zoals bedoeld

Sandra

Winterbloem

Als een bloem in de winter,
zo zag ik haar,
haar bladeren bevroren,
onbewogen,
verstild en kwetsbaar,
maar niet verborgen

Het bevroren water
geeft een magische glinstering
aan de tere kleuren
die vanuit het hart
hun weg vinden

Straks.....
als het lente wordt
de grond warm en ontvankelijk
door de eerste voorzichtige zonnestralen
die op haar en vanuit haar stralen
dan is zij daar
in heel haar pracht
als nooit weggeweest
een lust voor het oog
en een belofte aan de harten van de mensen
die haar willen en kunnen zien......

Sandra

Slaapwandeling

De zon gaat op,
de wereld wordt wakker.
En met de keer dat ik mijn ogen opsla
wordt ik wakkerder
mijn ziel ontwaakt

Ik ervaar soms dat ik sterk verlang
naar mijn vertrouwde slaapwandeling
waar in ik sluimerend,
slaapdronken wijzen kan
naar anderen
naar omstandigheden
naar het verleden
naar van alles om me heen
zonder de verantwoordelijkheid te dragen voor mijn leven
het is teveel, het is te zwaar, waarom ik........

Maar dat duurt meestal maar kort,
want ik wil niet het stuur uit handen geven.

Ik herstel mijn denkfout,
stop de strijd en breng licht in wat er is
en als mijn hart dan als een lamp de duisternis verlicht
vind en vervolg ik weer mijn pad

Sandra

Een potje op een plankje

Ik heb een potje op een plankje
Ver, diep weggestopt in mij
Ik kom nooit langs om het te stoffen
Het is nu vast een grijze brij

Dat het er staat dat weet ik zeker
Ik heb het er zelf neer gezet
Naar de inhoud niet gekeken
Zodat het mij in niets belet

De laatste tijd da’s nou het gekke
Voelt het of ik toch iets mis
Ben moe en mat en niet meer ikke
En mijn kop is minder fris

En uit het niets zomaar in ene
Plopt dan eventjes dat plankje op
Hoe hard ik werk of eet of spreek
Dat nare plekje rot niet op

Ik wil het niet, niet weer, dus nooit
Ik leef gewoon en zal vergeten
Geen herhaling, toe nou zeg
Wat zullen we vanavond eten?

Aardappels schillen, hond uitlaten
Doen wat moet en doen wat hoort
Mezelf in doe-lijstjes verliezen
En waag het niet dat je me stoort

Vandaag sprong ik plots uit mijn vel
Ontstak in blinde woede
Het voelde ruimer, dat dan wel
Maar schold je neer in koele bloedde

En vlak daarna liepen ongeremd,
de tranen overal
De beelden over het randje heen
Uit het potje, vrije val

Fragmenten vielen zich te pletter
Mijn lijf schokte ervan
En ik werd leger min of meer
En toch weer vol ervan

Het potje is gebroken
De scherven in mijn hand
Ik leg ze weg en pak ze vast
Voel me minder overmand

Ik kijk met andere ogen
Naar hoe ik een deel ontweek
Ik leef ermee completer
Dat wat ooit onmogelijk leek

Ik zie nu de waarde
De pijn een mooie schat
Stukken afgebroken
Zodat ik het te delen had

Nu stof ik soms het plankje
Stoot ik mij lelijk aan de rand
Pak ik weer eens een scherfje
En leg het zachtjes in mijn hand

Ik zie mezelf weerspiegeld
En ben nu niet de pijn
Niet door mezelf verstoten
Ik mag welkom zijn

Sandra